تیراندازی در مدارس ایالات متحده حس افسردهکنندهای به همراه دارند، اما پس از پایان خشم رسانهای، وضعیت به روال سابق برنمیگردد.
در تازهترین حادثه، سالوادور راموس ۱۸ ساله در یک مدرسه ابتدایی در تگزاس تیراندازی کرد و ۱۹ کودک و دو معلم را کشت. مدرسه ابتدایی راب به کودکان بین ۷ تا ۱۰ سال آموزش میدهد.
راموس سراپا مسلح به یک تفنگ دستی، یک تفنگ خودکار و خشابهای با ظرفیت بالا دست به کشتار زد. او در نهایت به ضرب گلوله یک مامور پلیس مرزی که در زمان تیراندازی در آن نزدیکی بود کشته شد.
اما این اعمال خشونت آمیز بر زندگی روزمره دانشآموزان مدارس ایالات متحده – و همچنین معلمان و والدین – چه تأثیری میگذارد؟
مدارس سنگربندیشده
قابل درک است که کشتار در مدارس باعث خروش مردم و درخواست اقداماتی به منظور تأمین امنیت مدارس شود.
به دنبال حادثه در مدرسه راب تگزاس، چندین ناحیه آموزشی گفتند که این هفته حضور پلیس را در محوطه مدارس افزایش خواهند داد.
همین اتفاق پس از حوادث دبیرستان کلمباین (۱۹۹۹)، دانشگاه فناوری ویرجینیا (۲۰۰۷)، دبستان سندی هوک (۲۰۱۲) و دبیرستان پارکلند (۲۰۱۸) نيز رخ داد.
مجموع این حوادث منجر به کشته شدن ۸۸ نفر انسان بیگناه شد.
شریل لرو جانسون، کارشناس تیراندازی در مدارس آمریکا میگوید: “هر رویداد بزرگ منجر به درخواستهایی برای افزایش ایمنی در مدارس شده تا اطمینان حاصل شود که فرزندانشان قربانیهای کلمباین، ویرجینیا تک یا سندی هوک بعدی نشوند.”
جانسون در مجله “قربانیان و خلافکاران” مینویسد که به دنبال اين حوادث، فلزیابها، دستگاههای اشعه ایکس، نگهبانان مسلح و کارکنانی که مجاز به حمل اسلحه به داخل مدرسه هستند چيزهايی “متعارف” شدهاند.
مانورهای “آسيبرسان”
مدارس ایالات متحده نیز به برنامهریزی برای مواقع کشتار عادت کردهاند.
جانسون میگوید این بدان معناست که آنها به طور فزایندهای کارهایی مانند ارزیابی تهدید، تهيه طرحهای واکنش اضطراری، و داشتن تیمهای بحران و طرحهای واکنش به تیرانداز فعال در حالت آمادهباش انجام میدهند.
به گفته سازمان ‘بنیاد پشتیبانی از امنيت اسلحه در هر شهر’، یکی از بحث برانگیزترین سیاستها، مانورهای حضور تیرانداز فعال است که در بیش از ۹۵ درصد از مدارس ابتدایی ایالات متحده اجرا شده است.
در برخی از شدیدترین موارد، در این تیراندازیهای آزمایشی، مردان نقابداری با اسلحههای مصنوعی و دانشآموزانی حضور دارند که نقش قربانیان را بازی میکنند و به خون مصنوعی آغشته میشوند.
در گزارشی در سال ۲۰۲۰ سازمان Everytown گفت “هیچ تحقیقی” نشان نمیدهد که چنین تمرینهایی اثربخش باشند.
در همین حال، شواهد نشان میدهد که تمرینات تیراندازی فعال ممکن است واقعا برای سلامت روان مضر باشند.
این سازمان به نقل از یکی از والدین میگوید: “فرزند کودکستانی من در حین تمرین به تنهایی در دستشویی گیر کرده بود و به خاطر اضطراب شدید يک سال تحت درمان قرار گرفت.”
“حتی در مدرسه جدید، او هنوز مجبور است از دستشویی در دفتر پرستاران استفاده کند، زیرا پس از آن حادثه به اختلال اضطراب پس از سانحه آسيبرسان (پی تی اس دی) مبتلا شده است.”
در سال ۲۰۱۹ مدرسهای در ایندیانا به دلیل این که پس از تیراندازی با گلوله مخصوص اعدام که منجر به آسیب دیدن دانشآموزان و “کبود شدن” و “وحشتزده شدن” معلمان شد، مورد انتقاد قرار گرفت.
دیوید شونفلد، از مرکز ملی بحران در مدارس و سوگواری، در آن زمان به بیبیسی گفته بود: “بسیاری از مانورها برای بزرگسالان – متخصصان مدرسه یا مجریان قانون – است تا ببینند در آن شرایط چگونه واکنش نشان میدهند.”
“درخواست از بچهها برای این که خود را به عنوان قربانی روی زمین غرق در خون مصنوعی نشان دهند، بیمعنی است و میتواند موجب آسیب روحی شود.”
او افزود: “من نگران این هستم که این تمرینها به بچهها القا میکند که میتوانند بیش از چیزی که واقعاً توانایی انجامش را دارند، انجام دهند.”
“این فقط آسیب روحی بیشتری را برای نجاتیافتگان تیراندازی ایجاد میکند.”
آن سوی دروازههای مدرسه
چندین تحقیق نشان میدهد که تیراندازی در مدرسه بر سلامت روان نجاتیافتگان تأثیر میگذارد، منجر به عملکرد آموزشی ضعیفتر میشود و حتی برمنطقه وسیعتر همجوار مدرسه اثر میگذارد.
بر اساس یک مطالعه در سال ۲۰۲۱ توسط کارشناسان دانشگاه واشنگتن و دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا، کودکانی که از چنین حوادث تیراندازی جان سالم به در میبرند، بیشتر از کودکانی که در مدارس مشابه بدون سابقه تیراندازی هستند، مدتهایی متمادی از مدرسه غیبت میکنند.
احتمال اینکه این دانشآموزان فارغالتحصيل شوند يا زودتر شغلی در زندگیشان پيدا کنند نیز کمتر میشود.
همچنین اثراتی برای منطقه وسیعتر همجوار مدرسه وجود دارد – به عنوان مثال، اقتصاددانان میگویند که تیراندازی تأثیر اقتصادی دارد زیرا خانوادهها آن منطقه را ترک میکنند.
یک مطالعه توسط دانشگاه استنفورد نشان داد که استفاده از داروهای ضدافسردگی توسط جوانان (زیر ۲۰ سال) در جوامعی که تیراندازی در مدارس رخ داده بود، ۲۱ درصد افزایش یافته است.
مایا روسین-اسلیتر، از موسسه تحقیقات سیاست اقتصادی استنفورد، گفت که تیراندازیهای جمعی “آنقدر مکرر اتفاق میافتد که حساسیتمان نسبت به آنها از بین میرود”.
“شاید افرادی که زنده میمانند فقط به این دلیل به زندگی عادی باز میگردند که زندگی در آمریکا همين است. ولی مطالعه ما نشان میدهد که وضع چنین نیست.”
او میگوید: “وقتی به هزینه تیراندازی در مدرسه فکر میکنیم، معمولاً فقط افرادی که میمیرند یا مجروح میشوند و خانوادههای آنها را در شمار میآوریم. اما واقعیت این است که دانشآموزان بسیار بیشتر دیگری که در معرض تیراندازی در مدرسه واقع شدهاند زنده میمانند.”
“نسل تیراندازی جمعی”
بر اساس آماری که گروه تخصصی چند پلتفرمی ‘هفته آموزش’ گرفته است، تنها در سال جاری ۲۷ تیراندازی در مدارس رخ داده است که منجر به مجروحیت یا کشته شدن در ایالات متحده شده است.
دست کم ۶۷ نفر زخمی یا کشته شدهاند.
از سال ۲۰۱۸ که این نشریه شروع به جمع آوری دادهها کرده است، ۱۱۹ تیراندازی در مدارس رخ داده است که در هر کدام از آنها حداقل یک نفر کشته یا زخمی شده است.
جانسون میگوید که به جوانان امروزی متأسفانه برچسب “نسل تیراندازی جمعی” خورده است.
اما علیرغم تأثیرات متعدد بر زندگی مردم، تیراندازیها نتوانسته افکار عمومی را در مورد کنترل اسلحه تحت تأثیر قرار دهد، زیرا سیاستمداران و رأیدهندگان جمهوریخواه همچنان نگاه مثبتی به مالکیت اسلحه دارند.
نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا گفت که مرد مسلح تگزاسی “آینده کودکان را ربوده است” و از برخی از اعضای کنگره به دلیل بیان “جملات توخالی پس از تیراندازی در حالی که با همه تلاشها برای نجات جان افراد مخالفت میکنند” انتقاد کرد.
تد کروز، سناتور جمهوریخواه تگزاس، گفت که این تیراندازی “یک اقدام شیطانی و کشتار جمعی” بود اما تأکید کرد که سیاستهای کنترل اسلحه مانع از وقوع چنین حوادثی نمیشود.
BBC