داریوش اقبالی، خواننده جریان‌ساز و فعال اجتماعی ایرانی، ۱۵ بهمن ۱۳۲۹ به دنیا آمد.
او علاوه بر خوانندگی، در هنرپیشگی هم طبع‌آزمایی کرده است از جمله در فیلم‌های یاران به کارگردانی فرزان دلجو و فریاد زیر آب به کارگردانی سیروس الوند.
داریوش همچنین موسس بنیاد آینه است که برای حمایت از افراد معتاد به مواد مخدر و خدمات ترک اعتیاد فعالیت میکند. او عضو سازمان حقوق‌بشری عفو بین‌الملل است و در زمینه حقوق پناهجویان هم تلاش میکند.
پس از انقلاب ایران، داریوش که برای درمان جراحت اسیدپاشی به صورتش به لندن رفته بود دیگر به ایران بازنگشت. او در این‌باره گفته است: “پس از انقلاب
۱۳۵۷ و به دنبال کشتار، خون‌ریزی و خفقان حاکم بر سرزمینم، مجبور به ترک وطن شدم. از آن زمان تا حال، در سفری بی‌انتها، می‌کوشم در کنار هموطنانم سرود ایرانی آزاد را هم‌صدا شوم.”
در میان ترانه‌هایی که داریوش خوانده است، آهنگ‌هایی با مضمون یا نمادهای سیاسی کم نیست. آهنگ‌هایی مانند جنگل، بن‌بست، بوی گندم، علی کنکوری و گل بارون‌زده.
از جمله ماندگارترین آثار داریوش می‌توان به ترانه‌های دست‌های تو، شقایق، چشم من، دوباره می‌سازمت وطن، بچه‌ها، به من نگو دوستت دارم، خانه، یاور همیشه مؤمن، شام مهتاب، فریاد زیر آب، شکنجه‌گر، جشن دلتنگی، ای عشق، نون و پنیر و سبزی، سال ۲۰۰۰ (سال سقوط سال فرار)، دنیای این روزای من و سراب رد پای تو اشاره کرد.
داریوش با ترانه‌سرایانی همچون اردلان سرفراز، شهیار قنبری و ایرج جنتی عطایی و با آهنگسازان بنامی چون احمد پژمان، فرید زلاند، بابک بیات، اسفندیار منفردزاده، واروژان، حسن شماعی‌زاده و بابک افشار همکاری داشته است.
bbc
