عباس کیارستمی٬ کارگردان نامی ایرانی پس از دوره‌ای بیماری در بیمارستانی در پاریس درگذشته است.
آقای کیارستمی بعد از انقلاب بیش از ۴۰ فیلم ساخت و در سال ۱۹۹۷ به خاطر فیلم طعم گیلاس برنده جایزه نخل طلای جشنواره سینمایی کن شد.
او که ۷۶ سال داشت در فروردین امسال به علت بیماری روده چهار بار عمل جراحی شد. در پی یکی از عمل‌ها دچار خونریزی داخلی و سپس عفونت شد که پزشکان مجبور شدند٬ او را در خواب مصنوعی فرو ببرند.
آقای کیارستمی پس از گذراندن دوره نقاهت در تهران هفته گذشته برای ادامه درمان راهی فرانسه شد٬ اما پس از چند روز به دلیل لخته شدن خون سکته مغری کرد و درگذشت.
در حساب تلگرامی که با عنوان “روند درمان عباس کیارستمی” فعال شده، آمده بود: “اولین عمل، عمل جراحی درمانی بوده است. دومین عمل به دلیل خونریزی داخلی صورت گرفته و سومین عمل برای برداشتن کیسه صفرا و آخرین عمل به دلیل عفونت پیشرفته بوده است.”
هفته گذشته آکادمی علوم و هنرهای سینمایی (اسکار) آقای کیارستمی را برای عضویت در این آکادمی دعوت کرد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم علی آهنی سفیر ایران در فرانسه گفته است: “سفارت جمهوری اسلامی ایران امروز پیگیر ترخیص پیکر وی از بیمارستان و انجام اقدامات کنسولی و گمرکی برای انتقال به کشورمان خواهد بود اما با توجه به روند طولانی اداری نمی توان زمان دقیقی را برای ترخیص و انتقال اعلام کرد.”
عباس کیارستمی٫ متولد ۱۳۱۹ در تهران بود. او فیلمسازی را از اواخر دهه ۱۳۴۰ آغاز کرد.
کیارستمی برنده نخل طلای جشنواره فیلم کن، همزمان با فیلمسازی، در هنرهای عکاسی و نقاشی هم فعال بود.
“طعم گیلاس”، “خانه دوست کجاست”، “کپی برابر اصل”، “زیر درختان زیتون” و “باد ما را خواهد برد” از جمله ساخته های عباس کیارستمی است.
روزنامه گاردین در سال ۲۰۱۱ عباس کیارستمی را در رده ششم فهرست چهل کارگردان برجسته جهان قرار داد. فیلم “ده” او هم نامزد دریافت نخل طلا شده بود.
کیارستمی دو فیلم آخرش را بیرون از ایران فیلمبرداری کرده بود.
معروف است که ژان لوک گودارد کارگردان سوئیسی فرانسوی درباره او گفته: “فیلم با دی دبلیو گریفیت شروع می شود و با عباس کیارستمی تمام.”
مارتین اسکورسیزی کارگردان آمریکایی: از شنیدن خبر درگذشت عباس کیارستمی عمیقا تکان خوردم و متاثر شدم. او یکی از هنرمندان نادر با شناختی خاص از جهان بود، یا همانطور که ژان رنوار گفت: ‘واقعیت همیشه سحرآمیز است.’
مجله “فیلم” چاپ نیویورک: جهان احتمالا بزرگترین فیلم‌سازش را از دست داده است.
موسسه فیلم بریتانیا مرگ کیارستمی را “غم انگیز” خواند و روبی کالین منتقد فیلم روزنامه تلگراف او را “معجزه گری که در هیات یک شعبده باز پنهان شده” توصیف کرد.
بهرام رادان: جواهری از میان ما رفت، تسلیت به جامعه هنری
مهناز افشار: “خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی» باورکردنی نیست. آقای کیارستمی خیلی زود بود برای ما، سینمای ما و ایران ما که دیگر شما را نداشته باشیم.”
ترانه علیدوستی: چه ضایعه ی وحشتناک و غم انگیزی…خداحافظ آقای کیارستمی…
حبیب رضایی: “خانه دوست را پیدا کردین استاد؟…ای وای . که زلزله حالا در دلهای ما ویرانه ساخت… جایتان عجیب خالی خواهد ماند… افای عباس کیارستمی سفر ابدی را بی بدرقه رفتن… سیاه می شود یک نما از سینمای ما تا همیشه…”
یادی از عباس کیارستمی: ‘مثل هوای تازه’
“برای مدت های مدید او را نماینده ای می دانستیم که از زبان ما حرف می زند – از طرف ایرانی ها – و او بهترین نماینده همه چیزهای خوب زندگی و فرهنگ ایرانی بود.
متاسفانه، ایران بهترین تصویر ممکن را در چشم باقی جهان ندارد، برای همین همیشه نزد افرادی مثل آقای کیارستمی می رفتیم، شخصیتی که به حرفه اش افتخار می کرد و نماینده خوبی برای ایرانی ها بود.
نظر من این است که او از زمان موفقیت در بردن نخل طلای کن در سال ۱۹۹۷ به یکی از بزرگترین فیلم سازان جهان بدل شد.
منظورم این است که مردم باقی جهان به تدریج با او احساس پیوند کردند و اینکه فیلم هایش نماینده چیست؛ در تضاد با فیلم های هالیوود.
آثار او مثل هوای تازه در سینمای بین المللی بود.
– جمشید اکرمی، استاد سینما در آمریکا و از دوستان نزدیک آقای کیارستمی
